🔫 Teściowa Robi Z Siebie Ofiarę

Zrezygnuj z miejsc i znajomości, które działają na ciebie dołująco, destrukcyjnie. Ignoruj głosy złośliwe, ataki lub złe rady. Potrzebujesz dobrej, a nie złej energii. 5. Nie rozpamiętuj potknięć. Nie myśl o tym, co ci w życiu nie wyszło. Rozpatruj to jedynie pod kątem wyciągnięcia wniosków i idź z tą cenną nauką dalej. Najłatwiejszą drogą do wyjścia z toksycznych relacji jest brak zaangażowania. Dzięki Twoim reakcjom na ich prowokujące zachowania i wypowiedzi toksyczne osobowości zyskują siłę Czemu Carbo robi z siebie teraz ofiarę i mówi, że chciał negocjować na tym boostingu skoro od razu wyciągnął broń na policję? #5city 27 May 2023 22:15:02 Tym razem robi z siebie ofiarę. "Ona mnie zaatakowała" Według najnowszych zeznań Daniego Alvesa to kobieta miała być agresorką podczas wydarzeń w klubie. Piłkarz twierdzi, że 23-latka go 06.09.2023 09:56. Zabójstwo Joanny z Łańcuta. Wyznanie załamanego ojca mordercy. 76. Grzegorz B. najpewniej z zimną krwią zamordował swoją 25-letnią szwagierkę Joannę. To szok dla znajomych i rodziny. Bliscy zastanawiają się dlaczego doszło do tragedii. Ojciec mordercy wyznaje: straciłem synową, syna i Asię. Nie mogę w to Joanna Lichocka (PiS) złożyła wniosek do sejmowej komisji regulaminowej o uchylenie immunitetu szefowi PO Borysowi Budce. Została pomówiona; 'Budka działał jak kierownik swoistej grupy 0oET. Przesłuchanie Marcina P. odbyło się w warszawskim sądzie okręgowym. Jak przyznał, niewiele brakowało, by jego linie woziły najważniejsze osoby w kraju! - Był taki plan, by przewozić samolotami OLT Express pasażerów na zlecenie Kancelarii Sejmu, Senatu i Kancelarii Prezydenta - zeznał P. na początku posiedzenia. Nie pamiętał jednak, kiedy i kto dokładnie ze strony OLT prowadził w tej sprawie rozmowy. Ale to nie wszystko. - Zapytania o wykorzystanie samolotów przychodziły z innych instytucji, np. z Komendy Głównej Policji w związku z transportem więźniów - zeznał. Twórca Amber Gold niezmiennie uważa, że nie ma sobie nic do zarzucenia. Przypomnijmy - aż 19 tys. klientów spółki straciło swoje oszczędności. Łączna kwota to ponad 850 mln zł! - Nie zgadzam się z zarzutem oszustwa i nigdy się z tym nie zgodzę - stwierdził wczoraj stanowczo P. - Klientów interesował zysk, i to jest główny problem, że nikt praktycznie nie zapoznał się z warunkami umowy i chyba myślał, że będzie mógł zarabiać w nieskończoność - bronił się. Jego tłumaczenia nie przekonały posłów. - Żeby oszukać tyle osób, trzeba być osobą bezczelną - grzmiał Marek Suski (59 l.) z PiS. Z kolei Witold Zembaczyński (37 l.) z Nowoczesnej zarzucał P., że mija się z prawdą i robi z siebie ofiarę. Szef Amber Gold twierdził również, że w areszcie funkcjonariusz ABW powiedział mu, że nie powstanie komisja śledcza, bo nie ma takiej woli politycznej. Zobacz także: Eksperci z komisji Amber Gold zgarnęli już MILION złotych. TYLKO U NAS! Polecamy również: Afera Amber Gold. TEŚCIOWA Marcina P. z ZARZUTEM prania brudnych pieniędzy Przeczytaj ponadto: Zeznania syna ws. Amber Gold POGRĄŻYŁY Tuska! Sondaż i NOWA TV zapytał(a) o 13:47 Przyjaciółka robi z siebie ofiarę, co robić? Dziś moja przyjaciółka wysłała mi test osobowości. Więc go zrobiłam i podzieliłam się z nią wynikiem. Ale wiedział że będę musiała się spytać jej o jej wynik. Z niechęcią to zrobiłam. Oczywiście zaczęła wysyłać mi ewidentnie sfałszowane wyniki. Robiące z nią depresantkę. Kilka dni temu gdy się spotkałyśmy również robiła z siebie ofiarę, a później wypisywała do mnie jak to ona mnie nie przepraszam bo coś powiedziała. Tylko kuwa to brzmi i wygląda tak sztucznie że łapie mnie kurica na samą myśl spotkania z nią. W szkole nawet na mnie nie czeka aż wyjde z nią z klasy, a robiłyśmy tak zawsze. Takich sytuacji jest jeszcze więcej. Podsumowując: ona ma mnie w dupie i robi z siebie ofiaręCo zrobić? Nie chcę jej stracić, ale też nie chcę tak żyć z nią fot. Adobe Stock Jak ja jej nienawidzę, rany boskie! – jęknęłam. – Wredna teściowa z dowcipów to przy mojej prawdziwe niewiniątko… Wiecie, co ostatnio ta zmora wymyśliła? Że w naszym pokoju jest zbyt ciasno, żeby wstawić łóżeczko, więc maleństwo będzie spało w wózku. – Przecież wystarczy, że wyniesiecie tę kolumbrynę – Agata wskazała wzrokiem na stojącą przy drzwiach ogromną szafę. – Nic z tego. Mamunia nie zgadza się na żadne przemeblowanie. Poza tym trzyma tu jakieś swoje szpargały, dzięki czemu może wchodzić do nas, kiedy tylko ich potrzebuje. Czyli średnio trzy razy dziennie. – Ale chyba puka? – spytała naiwnie Marzena. – Dobre sobie – wzruszyłam ramionami, a potem, naśladując ton głosu teściowej, zacytowałam jej ulubione hasło: – „To mój dom, a nie hotel!”. – Rany boskie, dziewczyno, jak ty to wytrzymujesz? – Właśnie nie wytrzymuję. Co mam zrobić? Zamordować ją? – Nie waż się – gwałtowanie zaprotestowała Agata. Czasem się zastanawiałam, jakim cudem mogę się przyjaźnić z kimś tak obrzydliwie rozsądnym i w dodatku kompletnie wypranym z poczucia humoru. – Ja na pewno nie będę odwiedzać cię w więzieniu – dodała. – A w psychiatryku będziesz? Bo czuję, że wkrótce tam trafię. – Nigdzie nie trafisz – mruknęła pocieszająco Marzena. – Gdyby jad twojej teściowej był aż tak toksyczny, to Konrad byłby wariatem. A chyba nie jest? – spytała cokolwiek niepewnie. Nie mogłam z nią wytrzymać Nie, mój mąż nie był wariatem, co rzeczywiście, zważywszy na to, czyim jest synem, mogło dziwić. Doskonale zdawał sobie sprawę, że mamusia jest trudna, jak o niej mówił, ale zupełnie nie miał pomysłu, gdzie, poza jego rodzinnym domem, moglibyśmy zamieszkać. Moi rodzice mieli wprawdzie spory dom, lecz na drugim końcu Polski, w dodatku w miasteczku, w którym poziom bezrobocia należał do najwyższych w kraju. Wyprowadzka z Warszawy oznaczałaby, że Konrad musiałby rzucić kiepską, bo kiepską, ale jednak stałą pracę w firmie kurierskiej. Ja przerwałabym studia zaledwie rok przed obroną dyplomu. Bez sensu. O wynajęciu choćby najmniejszej kawalerki nie mogliśmy nawet marzyć – cała pensja Konrada szłaby na czynsz, za co byśmy żyli? A teraz czekały nas jeszcze dodatkowe wydatki, bo za trzy miesiące mieliśmy zostać rodzicami. Nie planowaliśmy tego, lecz, jak to mówią w moich stronach, człowiek strzela, a pan Bóg kule nosi… Owoc tego wystrzału dał mi właśnie takiego kuksańca w żebra, że aż mnie zgięło. – Dobrze się czujesz? – zaniepokoiła się Marzena. – Dobrze to ja się będę czuła, jak ta jędza da mi spokój. – Nie mów tak przy dziecku – skarciła mnie Agata. Spojrzałyśmy na nią z Marzeną i parsknęłyśmy śmiechem. Choć mieszkałam u teściowej dopiero od roku, już mogłabym o naszym pożyciu napisać książkę w trzech tomach. Pierwszy składałby się ze złośliwych komentarzy, którymi mnie regularnie obdarzała – oczywiście zawsze pod nieobecność syna. Starałam się znosić je w milczeniu, ale czasem mnie ponosiło i wybuchałam. Wtedy Konrad po powrocie z pracy musiał wysłuchać rozpaczliwej tyrady mamusi, która serce otworzyła przed synową, przyjęła ją pod swój dach gołą i bosą, i co ją za to spotyka? Same pretensje i awantury. Ani goła, ani bosa nie byłam, w posagu wniosłam samochód marki peugeot rocznik 2009, prezent od chrzestnej, oraz lodówkę, którą teściowa oddała sąsiadom, bo po co nam dwie? – My dużo miejsca nie zajmujemy, to się jakoś razem w jednej lodówce pomieścimy – oznajmiła mi teściowa, wyznaczając nam w swoim starym polarze jedną półeczkę. Dostałam też wieszaczek na ręcznik w łazience i skrawek chodniczka w przedpokoju, żebym miała gdzie zostawiać buty. Bo w domu u teściowej buty zdejmowało się w progu („Podłogi świeżo lakierowane”) i stawiało je na chodniczku, wzuwając kapcie. Ale o tym napisałabym już w drugim tomie, zatytułowanym „Dziwactwa”. Otóż poza przesadnym dbaniem o podłogi teściowa bardzo dbała także o swoją urodę. W każdą sobotę, po tradycyjnych domowych porządkach, nakładała sobie na twarz tajemniczą maseczkę, której nie zmywała aż do wieczora. Twierdziła, że to właśnie jej zawdzięcza swoją nieskazitelnie gładką skórę. Za każdym razem, gdy to mówiła, miałam ochotę podsunąć jej pomysł, żeby wybrała się w końcu do okulisty – w dobrych okularach na pewno przejrzałaby na oczy… Gryzłam się jednak w język. Nie tyle z lęku, że szczerość mogłaby się obrócić przeciwko mnie, lecz ze zwykłej przyzwoitości, która nie pozwala na wytykanie wad ludziom obdarzonym nimi w nadmiarze. O włosy teściowa dbała bardzo, acz w dość niekonwencjonalny sposób: myła je rzadko („Te dzisiejsze szampony wywołują łupież”), za to bardzo się starała, aby nie wchłaniały nieprzyjemnych zapachów. Dlatego, na przykład, kotlety smażyła zawsze w nakryciu głowy. Dowolnym – wkładała to, co miała pod ręką. Tak, tak, wiem, że trudno w to uwierzyć. Ja sama, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ją pochyloną nad patelnią w zimowej, wełnianej czapie w paski, odruchowo spytałam, czy ma problemy z uszami. Kiedy mi wyjaśniła swoją teorię („Zapach smażonego tłuszczu oblepia włosy i trudno się go potem pozbyć”), zrozumiałam, że rzeczywiście to nie uszy są jej problemem, lecz zupełnie inna część głowy. Wiem, jestem złośliwa, ale nie bez powodu. Trzeci tom mojej opowieści o teściowej poświęciłabym jej zaskakującym teoriom. Mama Konrada na każdy temat miała swoje zdanie i choćby było ono absurdalne do kwadratu, za żadne skarby nie dawała się przekonać, że jest w błędzie. Pół biedy, jeśli te teorie dotyczyły polityki, mody czy zdrowia. Twierdzenie, że skórzane buty najlepiej pastować smalcem, a gorączkę należy wygrzać termoforem, bardziej śmieszyły mnie, niż przerażały. Gorzej, gdy zaczęła się mądrzyć w kwestii swojego wnuka. Wizja, że moje maleństwo, które wkrótce przyjdzie na świat, będzie przez babcię pojone wodą z cukrem, przyprawiał mnie o dreszcze. – No przecież niemowlaki lubią słodkie. A twoim mlekiem pragnienia nie ugasi – upierała się teściowa i dodawała: – Właśnie. Najlepiej, żebyś jak najszybciej przestawiła dziecko na mleko prosto od krowy. Konradek takie pił i patrz, jaki wyrósł. Rzeczywiście, mój mąż jest wysoki i dobrze zbudowany. I od lat zmaga się z dokuczliwą alergią na produkty mleczne. A jeśli chodzi o teorie teściowej, nie miałam pojęcia, że istnieje jeszcze jedna: na mój temat… Ta rodzina była szalona Pora wspomnieć, że oprócz teściowej w domu był jeszcze teść. Choć właściwie tak jakby go nie było. Przez lata tłamszony przez swoją małżonkę, chyba całkiem się już poddał. Całe dnie spędzał w warsztacie, gdzie pracował jako mechanik. Wracał późno, jadł kolację i prawie od razu kładł się spać. Natomiast w weekendy jeździł do swojej matki do podwarszawskiego Piaseczna. Starsza pani mieszkała sama i na co dzień jako tako sobie radziła. Potrzebowała jednak pomocy w zakupach czy większych porządkach. Konrad wiele razy się martwił, że babcia jest coraz starsza i wkrótce potrzebna jej będzie stała opieka. Sugerował nawet rodzicom, żeby zabrali staruszkę do siebie, jednak jego matka ostro przeciwko temu protestowała. Oj, chyba nie za bardzo lubiła teściową! Wracając do teścia, nie wiem, czy kiedykolwiek usłyszałam z jego ust inne słowa niż: „Dzień dobry”, „Dobranoc” oraz „Dziś chyba nie będzie padać”. – Co za porąbana rodzinka – westchnęła Marzena, gdy zdarzyło jej się kiedyś zagadać do pana domu, który wyjątkowo otworzył jej drzwi. – Wiecie, co mi odpowiedział, gdy spytałam, czy wolałby wnuka, czy wnuczkę? – Że wolałby wnuka? – domyśliła się Agata. – Nie! Położył palec na ustach i wyszeptał: „Ciii”.– Teściowa spała, bał się, że ją obudzisz, a wtedy zaczęłaby jazgotać – wyjaśniłam. – Słuchaj, coś trzeba zrobić z tą twoją heterą. Bo rzeczywiście trafisz do wariatkowa – Marzena przypomniała naszą ostatnią rozmowę. – Może gdybyś miała na nią jakiegoś haka, dałaby ci wreszcie spokój. – Jakiego haka mogłabym mieć na teściową? – prychnęłam. – To kobieta bez skazy. Tyle że wyjątkowa zołza. – Zdziwiłabyś się – uśmiechnęła się koleżanka. – Każdy ma coś za uszami. – Przeważnie brud – podsunęła Agata, czyścioszka. – Nie tylko. Może ona ma jakąś wstydliwą tajemnicę, na przykład… kochanka. Omal nie spadłam z krzesła: – Ty się dobrze czujesz?! Ona i kochanek?! – krzyknęłam. – Przypomnij mi, gdzie pracuje? W Hali Mirowskiej? – Niedaleko hali, w takim niedużym warzywniaku. – Mam kumpla, który jest mi winien przysługę. Mogę go poprosić, żeby śledził twoją teściową przez parę dni. Chce zdawać do policji, to będzie miał małą wprawkę. Co ty na to? Pomysł Marzeny był głupszy niż najgłupsza teoria mojej teściowej, ale tak mnie rozbawiła myśl o jej potencjalnym kochanku, że wykrzyknęłam tylko: – Do dzieła! Spodziewałam się, że relacja kolegi Marzeny z efektów obserwacji będzie nudna jak brazylijska telenowela. Bo co mogła robić teściowa po wyjściu z pracy? Zajrzeć do pasmanterii, porozmawiać z sąsiadką, pogapić się na sklepowe wystawy? I rzeczywiście przez chwilę wydawało się, że mam rację. – Wyszła z pracy kilka minut po siedemnastej, w kiosku kupiła „Z biegiem dni”, potem chwilę postała na przystanku tramwajowym, po czym ruszyła na piechotę w stronę Dworca Centralnego – Marzena, nie kryjąc znudzenia, brnęła przez skrupulatne sprawozdanie przygotowane przez przyszłego stróża prawa, a chwilowo domorosłego detektywa. Ziewnęłam ostentacyjnie. – Osiemnasta dwanaście: obiekt podszedł do kasy numer sześć – nie poddawała się Marzena. – Kasa była zamknięta, ale obiekt tkwił przy niej, jakby na coś czekał. – Jaki obiekt, bo się zgubiłam? – spytała Agata. Zaczynałam mieć już dość jej drętwych komentarzy i w ogóle towarzystwa, ale Agata zaprosiła nas do siebie na spóźnione urodziny, więc siłą rzeczy musiała być też przy tej rozmowie. – Jaki obiekt? Latający – rzuciłam troszkę ze złością. – Głupia, to teściowa Iwonki jest obiektem – wyjaśniła litościwie Marzena Agacie. – Słuchajcie dalej. Osiemnasta dwadzieścia trzy: do obiektu podszedł mężczyzna. Zamarłam. – Jaki mężczyzna? – Jest jego opis. Wiek: 35–40 lat. Wzrost średni. Owłosienie głowy pełne, ciemny blond. Typ: podstarzały harcerzyk… Jest zdjęcie, ale widać tylko nogawkę i kawałek buta. – No to mamy kochanka. Super! – ucieszyła się Agata. – Obiekt rozmawia z mężczyzną – czytała Marzena. – Mężczyzna podaje obiektowi jakąś kartkę, po czym odwraca się i oddala w stronę ruchomych schodów. Osiemnasta trzydzieści trzy: obiekt rusza w stronę przystanku tramwajowego… Dalej nie ma nic ciekawego. – Obiekt wrócił do domu i zrobił mi awanturę o źle umytą kuchenkę – dopowiedziałam epilog pasjonującej obserwacji. – A widzisz, nawet takie przyzwoite zołzy mają swoje tajemnice – podsumowała Marzena. – To co, ciągniemy śledztwo czy odpuszczamy? – O nie, trzeba kuć żelazo, póki gorące! – krzyknęła Agata. Tym razem wyjątkowo się z nią zgadzałam. Przez kilka dni nie spotykałam się z dziewczynami. Ja kułam do sesji (chcąc zdawać w zerówkach), Agata miała grypę, a Marzena nowego faceta, któremu poświęcała cały wolny czas. Wreszcie się umówiłyśmy, lecz w ostatniej chwili odwołałam spotkanie, bo niespodziewanie zadzwonił Wojtek. Ta jędza dobrze sobie wszystko wymyśliła Wojtek to mój starszy o 12 lat brat. Mieszka w Stanach, jest rzeźbiarzem i bardzo rzadko wpada do Polski. Tym razem braciszek jechał do Mediolanu na jakąś wystawę i przy okazji postanowił odwiedzić rodziców. Miał przesiadkę w Warszawie, pomyślał więc, że to dobry pretekst, żeby podrzucić młodszej, a przy tym ciężarnej siostrze amerykańską wyprawkę dla malucha. Zaprosił mnie na obiad do restauracji. Wpadłam do środka spóźniona, bo była jakaś awaria i nie jeździły tramwaje. Wojtek już na mnie czekał. Ledwo go poznałam. Kiedy ostatnio się widzieliśmy, wyglądał jak hipis, miał długie włosy, brodę i lennonki. Teraz przywitał mnie krótko ostrzyżony i gładko ogolony, elegancki mężczyzna. – Widzę, że posłuchałeś mojej rady i zacząłeś nosić soczewki kontaktowe – pochwaliłam go. – Widzę, że ty też mnie posłuchałaś i zaczęłaś więcej jeść, chudzielcu kochany. – roześmiał się i z czułością położył rękę na moim brzuchu. – Już od dawna nie jestem chudzielcem – westchnęłam. – Daj buziaka, braciszku, bo strasznie się za tobą stęskniłam. To była prawda, bardzo kochałam Wojtka i chętnie mu to okazywałam. Podczas tego naszego krótkiego spotkania także nie szczędziłam dowodów miłości – a to pogłaskałam go po (wreszcie gładkim) policzku, a to chwyciłam za rękę, przy pożegnaniu zaś mocno wyściskałam. Tego dnia Konrad wrócił z pracy, kiedy już spałam, więc nawet nie miałam okazji pochwalić się spotkaniem z bratem. Zamierzałam to zrobić nazajutrz, ale uprzedziła mnie… teściowa. Ledwo Konrad wszedł do domu, mamusia zarządziła rodzinną naradę w dużym pokoju. – Coś się stało? – spytał mój mąż, kiedy siedliśmy przy stole. Teść przycupnął na fotelu, a teściowa stała pośrodku pokoju, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę. Czułam, że kroi się coś niedobrego. – Stało się – teściowa zwróciła się do syna. – Tylko się nie denerwuj, bo to nie twoja wina. To ona. – rzuciła oskarżycielskim tonem pod moim adresem. – Ale co? – skuliłam się. – Może nam wszystkim powiesz… – zmrużyła oczy, a jej kurze łapki prawie połączyły się z brwiami – czyje to dziecko?! I wycelowała paluchem w mój pokaźny brzuch. Poczułam, że maleństwo ze strachu chowa się za żebrami, jakby czuło, że potrzebuje tarczy, która ochroni je przed niezrównoważoną babcią. – Jak to czyje? Moje i Konrada – odparłam drżącym głosem, zerkając na męża. – Taaak? Na pewno? – syknęła teściowa, a potem wypaliła: – Od początku czułam, że ktoś inny maczał w tym… palce. – O co chodzi, mamo? – spytał zdezorientowany Konrad. – A o to! – rzuciła na stół żółtą kopertę, z której wysypały się jakieś fotografie. – Zobacz, jak zabawia się twoja żona, podczas gdy ty ciężko pracujesz. Mleko się wylało. Konrad sięgnął po zdjęcia i przez chwilę przeglądał je w milczeniu. Zerknęłam mu przez ramię. Zobaczyłam siebie wtuloną w Wojtka, jego rękę na moim brzuchu, nasz siostrzano-braterski pocałunek. – Skąd mama ma te zdjęcia? – wyszeptałam wstrząśnięta. To jednak spory szok, dowiedzieć się, że ktoś nas szpieguje i fotografuje. – Aha. Myślałaś że jesteś taka sprytna. Ale ja cię przechytrzyłam. Wynajęłam detektywa, który zdobył dowody twojej perfidii, ty… ty… Podczas kiedy teściowa szukała odpowiednich słów na określenie mojej proweniencji, ja skupiona byłam na swoim dziecku, które coraz gorzej znosiło tę sytuację. Miałam wrażenie, jakby mój brzuch zamienił się w nadmuchany balonik, którym ktoś mocno potrząsa. – Czy to nie Wojtek? – spytał Konrad, podsuwając mi zdjęcia. – Tak, był wczoraj w Warszawie, zaprosił mnie na obiad. – Mamo, to jest brat Iwonki – westchnął mój mąż. Teściowa gwałtownie zbladła. – Jak to brat? Przecież go widziałam, był na waszym ślubie. Tamten przypominał łachmytę spod dworca, a ten tutaj… – Ty jędzo – po raz pierwszy nie zdążyłam ugryźć się w język. Zerwałam się z krzesła, ale natychmiast opadłam, bo zakręciło mi się w głowie. Kolor twarzy teściowej w mgnieniu oka zamienił się z białego jak mąka w czerwony jak barszcz ukraiński. Na szczęście mój czujny mąż skupił się na mnie, a nie na niej. – Kochanie, dobrze się czujesz? – zatroszczył się. – Nie za bardzo… Zanim przyjechało wezwane przez Konrada pogotowie, stało się coś, czego w życiu bym się nie spodziewała. – Dość tego – wrzasnął teść, podrywając się z krzesła. – Nie pozwolę ci więcej znęcać się nad tą biedną dziewczyną – to było do teściowej, a potem zwrócił się do nas: – Pakujcie się. – Tata ma rację, trzeba spakować rzeczy do szpitala – pisnęłam cichutko. – Nie, pakujcie wszystko – zarządził teść. – Przeprowadzacie się do mojej mamy. A ona zamieszka z nami. – Czyś ty postradał zmysły? – oburzyła się teściowa. – W życiu się na to nie zgodzę. Twoja matka ma okropny charakter. – I bardzo dobrze. Będziesz miała równą sobie partnerkę. – warknął tata Konrada i opadł na krzesło, wyraźnie zmęczony tą tyradą (nie sądzę, żeby przez całe swoje małżeństwo powiedział tyle słów naraz). W tej chwili odezwał się dzwonek domofonu, anonsujący pogotowie, które zabrało mnie z tego zwariowanego domu. Wbrew obawom nie urodziłam ani tego dnia, ani następnego. Moje dziecko rozmyśliło się i jeszcze przez jakiś czas pozostało w najbezpieczniejszym miejscu na świecie. W tym czasie jego tata razem z dziadkiem zorganizowali przeprowadzkę i kiedy Teoś przyszedł w końcu na świat, czekało już na niego wygodne łóżeczko w maleńkiej kawalerce w podwarszawskim Piasecznie. Cieszyła nas ta lokalizacja: było na tyle blisko, żeby Konrad mógł dojeżdżać do pracy, i na tyle daleko, żeby ta zołza… żeby babcia nie miała ochoty na częste odwiedziny. Dziewczyny wpadły do nas, kiedy Teoś miał dwa tygodnie. Agata chciała go zobaczyć, za to Marzena pochwalić się Romanem, nowym ukochanym. – Jest naprawdę przystojny – pochwaliłam go szeptem, niemal do ucha Marzenie. Nie wiem, czy Roman to usłyszał, za to usłyszała Agata. I podchwyciła temat. – Jasne, że przystojny. Bardzo podobny do babci. Spojrzałyśmy na nią wstrząśnięte. Do jakiej babci? Roman? Co ona wygaduje?! – Agatka, o kim ty mówisz? – spytałam czujnie. – No jak to o kim? O Teosiu. – Jest podobny do babci?! Myślisz, że chciałabym widzieć teściową we własnym synu? – Nie do niej, a do twojej mamy – wskazała wzrokiem stojące na regale zdjęcie moich rodziców. – Ma taki sam uśmiech. Chyba po raz pierwszy w życiu serdecznie uściskałam Agatę. Naprawdę fajnie jest mieć takie przyjaciółki. Więcej listów do redakcji: „Mój synek zmarł, gdy miał niecały roczek. Teraz o mały włos nie straciłam drugiego dziecka”„Urodziłam syna, gdy miałam 19 lat. Jego ojciec powiedział, że ma inne plany na życie i nas zostawił”„Moja siostra to pasożyt. Rodzice wychowali lenia, któremu nie chce się iść do pracy, bo... mało płacą” 24 listopada 2021 15 One po prostu poczułyby się kijowo niekomfortowo. Ofiara zawsze będzie lgnęła do klubie golfowym nie ma ofiar Koment 1Pepsi Eliot super! Mam pytanie, co zrobić jeśli osoby dookoła nie motywują, zmieniałam pracę kilka razy, wszędzie około 90% ludzi jest właśnie poniżej „nowoczesnego”myślenia? Jak radzić sobie w naszej „rzeczywistości”, gdy trzeba jakoś przeżyć 8h w pracy z „matkami Polkami”, ludźmi patrzącymi na życie przez pryzmat schematów i stereotypów? Dla których głównym tematem rozmów jest to, co zrobią dzisiaj na obiad albo życie innych ludzi… Jako typowy introwertyk, znakomicie wykorzystuję swój wolny czas, lubię te chwile, lubię siebie, wybieram kontakty z tymi ludzmi, którzy są dla mnie ważni i z którymi mogę uzyskać wiele fajnej energii ale co zrobić, gdy trzeba iść do „normalnej” pracy od poniedziałku do piątku? Wyłamuję się pewnie ze schematu, nie mam dzieci, partnera i jest mi z tym na chwilę obecną dobrze. Jestem otwarta na to, co się stanie w moim życiu, nic na siłę, ale jednak świat dookoła żyje innym życiem. Wiem, że spokój umysłu, odpowiednie nastawienie na pewno tu pomogą, ale niestety czasami jest przesyt, czasami po prostu jest gorszy moment i zmęczenie. Poza tym chciałoby się móc porozmawiać o czymś, co właśnie da inspirację… Czy jest na to jakiś sposób oprócz całkowitej rezygnacji z takich kontaktów? Już kilka razy zmieniałam pracę, myślę że wszędzie są tacy ludzie… pewnie nie ma na to rady, trzeba postawić przed sobą ścianę, aby to wszystko się od niej odbijało? Pepsi czy masz jakieś rady, aby to naprawdę się zmieniło? Realia są jakie są, wciąż wierzę w podświadomość, ale może robię coś źle… podobny problem tyczy się znalezienia partnera – „nie dla Żanetki”…;( Koment 2 Może jakiś wpis na bloga o tym jak być właścicielem?Z kim przestajesz takim się stajesz. Ofiary przestają z ofiarami, właściciele z właścicielami Twoje ego jest wybitnie sprytne, ja tu na kilometr węszę ofiarę, a ty chcesz mnie przekonać, że jesteś właścicielką. Dla wszechświata jest obojętne czy ty teraz jesteś w pracy, czy po pracy, czy właśnie kopulujesz, czy też jesz kolację, czy zgubiłaś parasolkę, gdyż ty po prostu jesteś w grze, którą sama tworzysz. To jest właśnie życie, dzieje się zawsze bez tasowania chwil na lepsze i gorsze. Wszystko waży tyle samo i wszystko ma sens. Odpowiednia pozycja ciała przy oddawaniu kału będzie miała wpływ na stan żylaków odbytu. Bycie idiotą, czyli ofiarą, bez obrazy, to ludzie w rękach własnego ego, doprowadzi w efekcie do zostania pasożytem. Myślisz naprawdę, czy też pozorujesz, że jesteś właścicielką własnego ego, co jak rozumiem nazywasz „nowoczesnym” myśleniem, jednak pozostajesz ofiarą. 80% ludzi jest tylko ofiarami, nie widzą tego, że są we władaniu ego, zaszczepionego implanta. Narzekasz na ludzi z pracy, do której sama aplikujesz, którą dla siebie wybierasz, chociaż nie miałabyś możliwości ich spotykania codziennie, gdybyś nie wibrowała tak jak oni. Zmieniasz pracę i to samo, czujesz niskie wibracje, zdołowanie, brak kreacji. Nie chcę teraz robić uniku duchowego, i wszystkiego zwalać na twoją służalczość wobec ego, bo z pewnością nie wszystko w swym życiu sama wykreowałaś. A nawet jakby, masz prawo się złościć, nie być świętą, do tego obwiniać, jeśli możesz w ten sposób złapać oddech, a jeszcze lepiej wiatr w żagle. Możesz wszystko robić, o ile będziesz robiła to świadomie. Na nieświadomkę szkoda życia, nie da się wyciągać pomocnych wniosków. Zastanówmy się dlaczego przyciągasz takie środowisko? To proste, za uwagą podąża energia. Twoje ego mówi ci, że jesteś inna, w domyśle lepsza, ponad te niskie problemy. Że mieć wyrąbane na gotowanie zupy jest bardziej światłe niż nie mieć wyrąbane i żyć w robocie w temacie krupniku z prosem. Że ty w razie posiadania dzieci, nigdy nie latałabyś z nocniczkiem Ikea po klatce schodowej, żeby się pochwalić zawartością. A jednak pojawiasz się ciągle w polu rażenia nocniczków. Łaj? Chodzisz do pracy zapewne w celach zarobkowych, czyli oddajesz swój czas na wymianę ekwiwalentu jakim jest pensja. 15% ludzi, to rzadko ofiary, a zdecydowanie częściej właściciele, a tylko 5% ludzi to właściciele na cały etat. Nie wiem kto to policzył. Wielkie pieniądze, życie w doskonałym zdrowiu i z wewnętrzną harmonię duchową, kolejność dowolna, ale niczego nie powinno się opuścić, można osiągnąć na wiele sposobów. Skupmy się na pieniądzach i biznesie, ponieważ właśnie w pracy spotykasz dołujące, jak twierdzisz, środowisko. Analizując życie i postępowanie bogaczy, widzi się znaczne różnice w działaniu. Jedni potrzebują straty, aby dostać potężnego kopa, mówi się o dźwigni na spadku, inni wręcz przeciwnie, doskonale wiedzą ile mogą umoczyć, wiedzą kiedy się wycofać i zabezpieczają tyły, co wydaje się przeciwieństwem do zaleceń Zelanda, aby nie przyciągać braku, myśleniem o braku. Że mentalność skąpca nie popłaca. Ale tutaj chodzi o zupełnie inne myślenie o braku, bez żadnej emocji, po prostu, połykasz ogień w cyrku, możesz się poparzyć, zabezpiecz język. Nic takiego, żadnej emocjonalności, tylko czysty intelekt. Ale to też unik duchowy, w rzeczywistości pojawi się ból straty, poparzenia, zawodu, przyjmij go, niech trochę się rozgości, byle się nie zasiedział. 3 godziny, góra 1 dzień wystarczy. To też dygresja. Cecha wspólna, która wyróżnia wszystkich bogaczy biznesmenów, mam na myśli śmietankę, bo innych się nie bada, po co, a więc tą cechą jest koncentracja. Umiejętność koncentracji jest najważniejszą z cech, która jest w stanie doprowadzić do sukcesu. Będąc w pracy możesz trenować koncentrację dla szefa, ale także dla siebie. Tylko ciężki trening czyni mistrza. A Ty zamiast trenować w pracy koncentrację na pracy, dawać z siebie więcej niż ci za to płacą, nie ze skłonności do źle pojętej filantropii partii rządzącej, ale w ramach podwyższania swoich wibracji, świadomości, czyli własnej w kreacji automatycznie zamienia ofiarę we właściciela ego Gdybyś była skoncentrowana na pracy, na treningu koncentracji, gdybyś wytwarzała coraz wyższą wartość siebie, gadanie kolegów i koleżanek, nawet nie wiem jak przyziemne i nihilistyczne, obchodziłoby cię zero. Albo tyle, aby z uśmiechem właściciela ego, uprzejmie i bez egzaltacji, podrzucić ciekawy przepis na leczący jelita bulion wegański bez kości, ale z kolagenem i wrócić do treningu koncentracji. Zatrudniając się do pracy zawierasz umowę, jeśli chcesz w trakcie pracy gadać z ludźmi rozkminiając dupę Maryni, powinnaś zatrudnić się w jakiejś pracy to najlepszy czas do treningu swojej sprawności intelektualnej, uczenia się, i zostawiania zawsze więcej niż się bierze. Gdy zrozumiesz to, czym dla wzrastania jest koncentracja, nie będziesz się rozpraszać w pracy ocenianiem, porównywaniem, nerwkami, plotkami, że niby tego nie lubisz, tylko zajmiesz się własnym samodoskonaleniem. Wówczas twoje ego będzie zaprzątnięte do pracy. Po pewnym czasie zaczniesz awansować, lub sama pomyślisz o założeniu własnego biznesu. Awansując, zaczniesz spotykać w pracy ludzi również skoncentrowanych na pracy. Może będziesz mogła zostać elementem trustu mózgów, może otrzymasz udziały w firmie. Jedno mogę ci zagwarantować, gdy tylko zaczniesz siebie obserwować uważnie, z łatwością zobaczysz to, co widać. Że jesteś ofiarą we władaniu ego, dlatego wciąż natrafiasz na podobnych ludzi. Myślisz, że innych niż ty, ale to tak samo ofiary. Z kim przestajesz takim się stajesz i odwrotnie, ci co przebywają z tobą stają się podobni do ciągle drażni cię ego innych ludzi, to znaczy, że twoje robi z tobą co chceTylko zimne poranki ustawiają dzień, 10 kroków Zalecam budzenie się przed słońcem i codzienne witanie go zimnym porankiem Pomyśl dokąd idziesz, znaj swoje cele Lista spraw na dzisiaj, odkreślaj to co udało ci się zrobić Każdego dnia miej czas tylko dla siebie, na obmyślenie drogi do władnego celu. Jakiś krok (nawet kroczek) zrób już dzisiaj Lód na twarz po przebudzeniu 4 szklanki obowiązek Trening oddechów metodą Wim’a Hof’a (przydatny) Trening biegajżesz, czy co tam chcesz, byle 40 minut przepompowywać krew Po treningu naprzemienne prysznice wliczając lodowate Następnie totalna koncentracja na tym co masz dzisiaj robić i zrób to Koncentracja na tym co robisz teraz, to jest właśnie uważność. Dlatego, gdy pracujesz nie słuchasz niczego o zjedzonych patykach i grabkach w piaskownicy, a nawet nikt o tym teraz nie rozpowiada. Im bardziej przestajesz być ofiarą, a więcej stajesz się właścicielem, tym mniej ofiar pojawia się na twojej drodze. One po prostu źle się czują. Ofiara zawsze będzie lgnęła do ofiary, za uwagą podąża energia. Ludzie zapisują się do klubu golfowego niekoniecznie dlatego, żeby pograć w golfa, ale żeby pogadać tylko z właścicielami. W klubie golfowym nie ma ofiar. Każdy z nas ma jakieś talenty, ale nawet, gdy nie masz żadnego, to umiejętność koncentracji i posiadanie celów sprawi, że chcąc nie chcąc wyprzedzisz wszystkie ofiary własnego ego. Bez porównywania, bez oceniania, bez wyścigów, bez żadnej walki, po prostu ofiary wokół ciebie same się wykruszą. Na swobodnej (20%, a co tu mówić o 5%) przestrzeni błękitnego oceanu nie ma już prawie nikogo, kto nie jest właścicielem swojego ego. Ofiary męczą się w ciasnym czerwonym morzu i są święcie przekonane, że trzyma ich tam jakaś zewnętrzna siła. Potężny błąd, nie niskowibrujące koleżanki z pracy, nie wiecznie pokrzywdzony mąż przed telewizorem, nie czwórka dzieci, w ciasnym czerwonym morzu trzymasz siebie Ty sama, gdyż nie chcesz zauważyć, że jesteś ofiarą. Że rządzi tobą ego, przekonania, programy matrixu, i Twoje własne programy, z którymi się identyfikujesz. Przerąbane? Wcale nie. I mam nadzieję, że psim swędem odpowiedziałam też na drugiego komenta. lotki Blog nie jest jedną z tysięcy stron zawierających tylko wygodne dla siebie informacje. Przeciwnie, jest to miejsce, gdzie w oparciu o współczesną wiedzę i badania, oraz przemyślenia autorki rodzą się treści kontrowersyjne. Wręcz niekomfortowe dla tematu przewodniego witryny. Jednak, to nie hype strategia, to potrzeba. Rzuć też może gałką na to: Dobre suplementy znajdziesz w naszym wellness sklepie This is BIO Disclaimer: Info tu wrzucane służy wyłącznie do celów edukacyjnych i informacyjnych, czasami tylko poglądowych, i niekoniecznie wyraża zdanie założycielki bloga, tym bardziej nigdy nie może zastąpić opinii pracownika służby zdrowia. Takie jest prawo i się tego trzymajmy.(Visited 3 177 times, 1 visits today) Nie wiem z kim m±ż zdradził mnie bardziej z inn± kobiet± czy z własn± matk±. Matka zawsze była między nami ingerowała we wszystko, a on otwarcie mówił, że będzie stał za t± która ma rację. Z reguły racja była po jej stronie st±d kłótnie, awantury którym ja byłam winna, bo ona chciała zabrać dziecko na zakupy, a ja nie pozwalałam. Bo babcia kupiła tak± bluzkę, a ja nie ubrałam dziecku do szkoły, bo kupiła mojemu mężowi majtki....a ja w ni± nimi rzuciłam... i tak w kółko przez 15 lat. Jego miło¶ci± była firma, której nigdy na niego nie przepisała, mówiła że z mojego pić, obrywałam ja. Postawiłam się, że odejdę poszłam na grupę dla osób współuzależnionych. Przestał pić, ale nie leczył się, nie pracował nad sob±. Uciekł w pracę, nie pomagał w domu, znowu kłótnie. Od około dwóch lat kiedy nie pije zacz±ł żywcem cytować matkę i przyj±ł jej wrogi stosunek wobec mojej osoby. To ja byłam winna bo zabrałam mu alkohol, bo nie pracowałam w firmie jego matki na jej warunkach, bo byłam zł± matk±, zerem we wszystkim.... co tu dużo pisać przemoc psychiczna i emocjonalna. Nieodzywanie się całymi tygodniami, o¶mieszanie, lekceważenie. Zaczęłam przeszkadzać mu w sypialni. Kiedy zaszłam w nieplanowan± ci±że wyprowadził się z sypialni, podczas ci±ży już ze mn± nie był. Miałam tak± dziewczynę do pomocy młod±, ufałam jej. Zwolniłam, kiedy zaczęła przy nim do mnie fikać, a on powiedział, że dzieciom matkę trzeba zmienić a nie opiekunkę. Wyprowadziłam się zaraz po porodzie kiedy usłyszałam, że mnie nie kocha i nigdy kochał nie będzie, że nas już nie ma i że nie jestem mu już do niczego potrzebna. Teraz walczy w s±dzie o dzieci dla... swojej mamusi, o jak najniższe alimenty. ... Minęło kilka miesięcy mi opadła adrenalina. Jest mi bardzo bardzo ciężko. ¦pie po 2 godziny, pracuję i jednocze¶nie zajmuję się trójk± dzieci, w tym niemowlakiem mieszkamy sami w mieszkaniu, które kupiłam na kredyt. M±ż w s±dzie i wobec mnie zachowuje się jak dziwka swojej matki. Bezwzględny. Wiem już ze sprawa o maj±tek potrwa latami. odpisuje do mnie tylko jesli sprawa dotyczy majatku. podal mnie na policje za kradziez rzeczy, ktore zabralam podczas wyprowadzki. najlepiej jak bym nie dala rady i oddala im dzieci..... oni maja pieniadze, ja nie. zdrowie tez nie dlugo do reszty strace. Moze to moja wina. zaim sie wyprowadził ze sypialni, po którejs z kłótni powiedziałam do niego: idz ty dziwko swojej matki. walczylam o niego tyle lat i przegralam on mnie nie chce Strona 1 z 6 1 2 3 4 > >> jagodalesna dnia stycznia 25 2019 21:49:13 Przez tyle lat pozwalała¶ się tak traktować? Kto Cię tak wytresował? Rodzice? Jaki był Twój dom rodzinny? "walczylam o niego tyle lat i przegralam on mnie nie chce" A Ty siebie chcesz? Czy Ty siebie szanujesz? Czy masz do siebie zaufanie? Czy terapia co¶ Tobie dała? Czy finansowo sobie radzisz, czy jeste¶ od niego zależna? Yorik dnia stycznia 25 2019 23:40:31 Klasyczny układ toksycznej matki, uzależnionego synka i kopciuszka, który dziecku dał sobie zrobić dzieci. Od wieków to samo. ROza12345 dnia stycznia 26 2019 16:39:20 Moja matka całe życie skakała koło mojego ojca jak szalona. Tak jest zreszt± do dzi¶. S± razem, ale awantur nie było ja ich nie pamiętam. Ale przyznaję m±ż był bardzo podobny do mojego ojca z charakteru, choć ojciec przy nim to prawdziwy anioł. Mamy nigdy nie wyzywał. Moje i męża relacje pogorszyły się od kiedy poszłam na terapie. Nie chciałam mu już usługiwać, zajęłam się bardziej sob± niż nim. Kiedy odchodziłam usłyszałam, że słuchałam koleżanek z terapii i teraz mam... Mam od niego ¶mieszne alimenty po 200 zł na dziecko, bo on wykazuje że nie ma dochodu wszystko jest na mamusie. Ja pracuje w domu, ale powoli zaczynam się sypać. Nieprzespane noce, ci±gle szarganie mnie po s±dach. Oczernianie, że odeszłam do innego.. że miałam za dobrze... Wiem, że problem jest we mnie, bo jakim cudem po takich ¶wiństwach, które mi zrobił ci±gle o nim my¶lę?? Jak sobie pomy¶lę, że będzie z kim¶ innym aż mnie ¶ciska... Ludzie ja zainwestowałam cał± siebie w te małżeństwo, nikt normalny by tam z nimi nie wytrzymał. A ja byłam i wierzyłam, że go zmienię. A było coraz goĽej. My¶lę, że m±ż miał te cechy, których mi w sobie brakowało. Przy nim czułam się kim¶, bez niego nie..... bałam się go stracić tak bardzo, że zatraciłam szacunek do samej siebie. Co ja mam z tym teraz zrobić??? Jak mam żyć??? Słyszę widzę tylko, że on mnie nie chce.... i nie radze sobie z tym uczuciem poczciwy dnia stycznia 26 2019 18:34:41 Kobiety uzależnione musz± przej¶ć swego rodzaju detoks. To tak jakby narkomana odci±gn±ć nagle od narkotyków. Tyle lat była¶ na haju i nagle musisz wrócić do rzeczywisto¶ci bez substancji uzależniaj±cej, która Ci towarzyszyła tyle lat. Masz typowe objawy odstawienia. Zobacz jak skrajne emocje Ci towarzysz±. Raz dostrzegasz brak jego szacunku w stosunku do Ciebie aż tracisz szacunek do samej siebie aby za chwilkę ton±ć w rozpaczy, że go straciła¶. Zdrowienie z toksycznej relacji trwa bardzo długo. Musisz być wytrwała. Jeste¶ na dobrej drodze. ¦wiadomo¶ć tego, że zatraciła¶ szacunek do samej siebie to już bardzo dużo. Nie poddawaj się. ROza12345 dnia stycznia 26 2019 20:20:16 Nie mogę na niczym się skupić, chodzę jak w matni. Obwiniam się, że gdybym tego a tego mu nie powiedziała, to nadal by mnie kochał. A on po prostu pozbył mnie się bez skrupułów ze swojego życia, z naszego domu. Próbowałam z nim rozmawiać po wyprowadzce. Jedyny temat jaki go interesuje to kwestie finansowe, co zrobić żeby nic mi nie dać. Mam wrażenie, że dzieci też go nie interesuj±. Interesuje go jeszcze wygrana ze mn± i przerzucanie na mnie winy. Wszyscy znajomi usłyszeli i nawet widzieli go płacz±cego, bo go porzuciłam. Bo znalazłam sobie kochanka. Ludzie po jego opowie¶ciach my¶l±,że najmłodsze dziecko to nie jego, bo przecież niemożliwe. A on się nami wcale nie interesował kiedy się wyprowadzili¶my przez prawie 3 miesi±ce, nie dzwonił, zjawił się dwa dni przed rozpraw±, żeby zdobyć dowody, że interesuje się dziećmi. Robi z siebie ofiarę. Nikt nie zdaje sobie sprawy, jakie piekło zrobił mi z życia, kiedy urodziłam. Wtedy potrzebowałam pomocy, a on wtedy wła¶nie zaatakował. My¶lę, że liczył na to, że sobie co¶ zrobię. Komentarz doklejony: Nie potrafię przyj±ć do wiadomo¶ci, że człowieka którego kochałam zwyczajnie już nie ma. Tłumaczyłam mu dlaczego tak się stało, że jest uzależniony od matki, ale on nic nie przerzuca na mnie winę i w to ¶więcie chyba wierzy. On szuka osoby, która będzie pasowała, jego matce. Ja jestem skre¶lona. Powtarza cytuj±c słowo w słowo matkę. Zastanawiam się, czy on ma w ogóle rozum. Kiedy pił był w konflikcie z matk±, potrafił się postawić. Od kiedy nie pije jest jak by nie miał mózgu. Komentarz doklejony: I ta bezsilno¶ć!!!! Ze mi się nie udało uratować mojego małżeństwa. Ja nadal sobie życia bez niego nie wyobrażam a on mnie skre¶lił. amor dnia stycznia 27 2019 09:12:10 ona chciała zabrać dziecko na zakupy, a ja nie pozwalałam. Bo babcia kupiła tak± bluzkę, a ja nie ubrałam dziecku do szkoły, bo kupiła mojemu mężowi majtki....a ja w ni± nimi rzuciłam... i tak w kółko przez 15 lat z tego co piszesz wygl±da na to, że do¶ć aktywnie i czynnie uczestniczyła¶ w tym konflikcie, nakręcaj±c go wspólnie z te¶ciow±; czym niby Wy obie w tych zachowaniach się różnicie? założę się, że Twoja te¶ciowa podobnie jak i Ty tez robi z siebie ofiarę i nie chce przyj±ć na klatę swojego złego zachowania i wynikłych z niego konsekwencji ;Miałam tak± dziewczynę do pomocy młod±, ufałam jej. Zwolniłam, kiedy zaczęła przy nim do mnie fikać, a on powiedział, że dzieciom matkę trzeba zmienić a nie opiekunkę. jak widać nie tylko z te¶ciow± potrafisz się skonfliktować, je¶li tylko kto¶ nie przyzna Ci racji , a weĽmie stronę małżonka, lub nie tańczy wokół Ciebie tak, jakby¶ sobie tego życzyła; zaczęła przy Tobie fikać? co musiało się dziać, że młodziutka dziewczyna, której pewnie zależało na pracy, zaczęła oponować? Pamiętam jak zwróciłam uwagę synowi, żeby wzi±ł się do nauki, nie krzyczałam powiedziałam - Jeste¶ leniwy. Syn poskarżył opiekunce, a ta przy moim mężu na mnie z pap± że go dołuje. Zaniemówiłam, nigdy się tak nie zachowywała. Powiedziałam wprost, że nie życzę sobie, żeby po tym jak się do mnie odzywa przychodziła. Na to m±ż przy synu i opiekunce, że dzieciom matkę trzeba zmienić, a nie opiekunkę. Wyleciała z hukiem, w domu kolejna awantura. opiekunka zwróciła Ci uwagę na bardzo istotn± rzecz, na przyklejanie dziecku łatek, co jest dla niego szkodliwe; zastanowiła¶ się nad tym czy nie ma racji? potrafisz przyj±ć krytykę? dziecko żali się opiekunce na Ciebie , a Ty dziwisz się, że ona interweniuje w tej sprawie przy ojcu? wywaliła¶ 16-latkę, bo była dla Ciebie, zaraz po jego matce, kolejn± rywalk± o męża? Minęło kilka miesięcy mi opadła adrenalina. Jest mi bardzo bardzo ciężko. ¦pie po 2 godziny, pracuję i jednocze¶nie zajmuję się trójk± dzieci, w tym niemowlakiem mieszkamy sami w mieszkaniu, które kupiłam na kredyt. Decyduj±c się na rozwód z maleńkim dzieckiem, nie wiedziała¶, że tak będzie? to był ¶wiadomy krok, czy foch? bo: Wyprowadziłam się zaraz po porodzie kiedy usłyszałam, że mnie nie kocha i nigdy kochał nie będzie, że nas już nie ma i że nie jestem mu już do niczego potrzebna z tego powodu wzięła¶ rozwód? licz±c jednocze¶nie w tle na to, że on Cie zatrzyma? chciała¶ rozwodu i nie chciała¶ rozwodu? przecież to zwykła obrzydliwa manipulacja; zwykłe sprawdzanie, ile facet tego tłuczenia mu garnków na głowie jeszcze wytrzyma; walczylam o niego tyle lat i przegralam on mnie nie chce w jaki niby sposób walczyła¶? z jego własn± matk±? i z nim? to o co Ty walczyła¶?Moze to moja wina. to nie jest żadna Twoja wina, tylko to s± rzeczy za które jeste¶ odpowiedzialna; Jego miło¶ci± była firma, której nigdy na niego nie przepisała, mówiła że z mojego powodu. jeżeli to był jej maj±tek na który pracowała przez całe swoje życie, co jest w tym dziwnego, że nie chciała, widz±c jaki jest stosunek synowej do niej, zostać bez zabezpieczenia finansowego na stare lata, wywalona do jakiego¶ podrzędnego domu starców? przecież w tym momencie kobieta pewnie prawdę mówiła o swoich obawach;Słyszę widzę tylko, że on mnie nie chce.... i nie radze sobie z tym uczuciem walczylam o niego tyle lat i przegralam on mnie nie chce z czym sobie konkretnie nie radzisz? z uczuciem odrzucenia, czy przegranej? widz±c, że małżeństwo unieszczę¶liwia Ciebie i drug± osobę, to w jakim celu chciałaby¶ go mieć nadal obok i po co? ROza12345 dnia stycznia 27 2019 09:59:32 Nie masz pojęcia o czym mówisz. Nie odeszłam bo powiedział, że mnie nie kocha odeszłam bo kiedy poinformowałam go o tym że odejdę zacz±ł na mnie nastawiać dzieci. On chciał razem z mamusi± pozbyć się mnie z domu. Wskazujesz, że nie miałam w sobie pokory, to prawda, ale bycie w domu w którym dzieci s± ¶wiadkami upokarzania, poniżania matki to nic dobrego. Wiem, że popełniłam wiele błędów, ale ja przynajmniej walczyłam o rodzinę, chciałam pojednania do samego końca, on nie chciał Komentarz doklejony: Odpisałe¶ patrz±c z perspektywy faceta. Ale czy m±ż ma prawo nastawiać dzieci przeciwko matce? Opowiadać jaka jest głupia, pojebana, idiotka, kretynka..... Czy mam prawo mówić przy dzieciach, że trzeba zmienić im matkę? Czy to normalne, że nie dokłada się do domowego budżetu? Nie pomaga w opiece nad dziećmi, bo ważniejsza jest mamusia jej firma z której nigdy rzekomo nic nie zostaje? A ty robisz przy dzieciach, pracujesz i jeszcze wysłuchujesz że jestes do niczego pod każdym względem ??? Komentarz doklejony: Wiem, że walcz±c z nimi przegrałam. Ale relacja gdzie wszystko kręci się wokół te¶ciowej to koszmar. Nawet jak namówiłam męża na dwudniowy wyjazd nad jezioro z dziećmi to dzwonił do mamusi, a ta zabroniła mu zostać. Wracali¶my tego samego dnia. On z ni± wszystko ustalał, omawiał, jak katarynka powtarzał jej teksty na mój temat i w nie wierzył. Bolało, bo prosiłam , żeby mi ufał, a on wolał wierzyć matce amor dnia stycznia 27 2019 10:24:09 ale bycie w domu w którym dzieci s± ¶wiadkami upokarzania, poniżania matki to nic dobrego o czym Ty mówisz w sytuacji w której sama upokarzała¶ własnego syna? nie była¶ w stanie wsłuchać się we własne dziecko i dopiero obca osoba musiała interweniować, za co małolata wywaliła¶ z pracy, robić jej przy okazji opinię puszczalskiej? upokarzanie Ciebie, bardzo Cie boli, a innych już nie ma znaczenia, nie istnieje, bo Ty tego bólu nie czujesz? to samo z rzucanie te¶ciowej w twarz bielizny, która kupiła synowi, czy robienie fochów o prezenty babci dla wnuków; jakby¶ Ty się czuła, gdyby tak Tobie synowa w twarz rzucała prezentami i odwalała przy tym koszmarne sceny? ja nie mówię, że Twój m±ż nie ma w tym swojego udziału, ja mówię o tym, że TY też go masz; Komentarz doklejony:Ale relacja gdzie wszystko kręci się wokół te¶ciowej to koszmar wszystko się kręci, czy Ty się kręciła¶? i nakręcała¶ Karina123 dnia stycznia 27 2019 10:33:24 ROza12345, poszukaj fundacji instytucji dla kobiet ktore doswiadczyły przemocy psychicznej fizycznej ect. można uczestniczyć w terapii indywidualnej lub grupowej tak znajdziesz wsparcie i zrozumienie. NIGDY do niego nie wracaj. Dołki niepewno¶ć chęć powrotu takie mysli bed± Ci towarzyszyć jeszcze przez jaki¶ czas. Trzymam za Ciebie kciuki. Niemozliwe nie istnieje. ROza12345 dnia stycznia 27 2019 10:42:20 To co ja mam według ciebie zrobić? Jest szansa, żeby odzyskać męża?? Je¶li to ja zawaliłam Komentarz doklejony: amor wskazuje na moje błędy. Błędem było największym, że weszłam w tę relację z takim ubezwłasnowolnionym człowiekiem. Błędem było kiedy zacz±ł przejawiać niedojrzałe kretyńskie zachowania. To ja chciałam, to ja kochałam, to mi zależało. On ma mnie i dzieci głęboko w czterech literach, mamusia obiadek ugotuje, wyda wytyczne na kolejny dzień., JA im tłumaczyłam, że tak nie może być a oni patrzyli się na mnie jak na wariatkę. Takich ludzi nie zmienisz, bo taki człowiek w ogóle rodziny nie powinien zakładać, bo nie rozumie czym ona jest. A ja nie mogę się pogodzić, że zostałam sama, że mnie odrzucił, że tyle lat to znosiłam i co z tego mam?? Czuje się przegrana jako kobieta, żona, człowiek, odarta z godno¶ci... Komentarz doklejony: To jest ten ból który mi towarzyszy.. on wiedział że się wyprowadzam nie zrobił nic,,,..ze względu na dzieci choćby ale dzieci nawet nie miały znaczenia.. Jak można potraktować tak kogo¶ z kim żyło się 15 lat? Czy to narcyz czy psychopata???? Strona 1 z 6 1 2 3 4 > >> Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze. Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny. Brak ocen. Logowanie Nie jeste¶ jeszcze naszym Użytkownikiem?Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować. Zapomniane hasło?Wy¶lemy nowe, kliknij TUTAJ.

teściowa robi z siebie ofiarę