Orzeszkowa wiąże nadzieję z młodym pokoleniem. "Naginając realizm, kończy powieść optymistycznie. Związek Jana Bohatyrowicza i Justyny Orzelskiej ma przekonywać, że jedność społeczna nadal jest możliwa. W sposobie ukazania zrywu niepodległościowego z 1863 roku w +Nad Niemnem+ nie tyle bowiem chodzi o samą martyrologię. Wyjątkowa historia - niecodzienne spotkanie W związku z niecodziennym odkryciem i powstaniem książki "Niemy Niemen" już w najbliższą sobotę, 17 września w Dworku Laszczyków w Kielcach o godzinie 17, odbędzie się niezwykłe spotkanie z autorem książki "Niemy Niemen" Robertem Pawłowskim, aktorami grającymi w filmie "Nad Niemnem" (1987 roku), a także z potomkami rodziny Przeskok z dworu Korczyńskiego do chaty Bohatyrowicza wydaje się dla sił Justyny niewielkim i pozornie bezpiecznym. Powróćmy wszakże tym stosunkom prawdę realną – będzie innym. Naturalista zaprzeczyłby jego możliwości. Dajmy Nad Niemnem do przeczytania Zoli – rozśmieje się i powie: romans na wyspie szczęścia! Dewajtis, Maria Rodziewiczówna. Nad Niemnem streszczenie lektury. PPT „NAD NIEMNEM” PowerPoint Presentation, free download ID:1963065. Nad Niemnem streszczenie lektury. Wypracowania – Eliza Orzeszkowa „Nad Niemnem” część I on Apple Books. Nad Cały tom Eliza Orzeszkowa. Objednávejte knihu Nad Niemnem z opracowaniem TW SBM v internetovém knihkupectví Megaknihy.cz. Nejnižší ceny 450 výdejních míst 99% spokojených zákazníků Minęło osiemdziesiąt lat od dnia, w którym Jan i Cecylia przybyli nad Niemen. Wieść o ich osiągnięciach dotarła do króla Zygmunta Augusta, który polował w lasach krzyszyńskich. Władca postanowił ich poznać i złożył im wizytę, zaskoczony wspaniałością i wielkością osady. Przed jego obliczem stanęła para sędziwych i W0KM9W. Nadal nie mamy odpowiedzi na bohatyrowicz z nad niemnem. Krzyżówka. Nadal pracujemy nad znalezieniem właściwej odpowiedzi. Spróbuj wrócić później lub poszukaj innego. Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? inne krzyżówka Miasto płd. litwy, położone nad niemnem Miasto w rosji eur., nad niemnem, daw. tylża Litewski port nad niemnem, Dawne ziemie litewskie nad środkowym niemnem i wilią, Imię autorki powieści "nad niemnem" Litewskie uzdrowisko nad niemnem Litewski port nad niemnem, Dawne ziemie litewskie nad środkowym niemnem i wilią, Litewski port nad niemnem, Dawne ziemie litewskie nad środkowym niemnem i wilią, Port nad niemnem trendująca krzyżówki 22d na lekcji ocenia nauczyciela Podział partii na dwa zwalczające się obozy 17f fundament mniszego życia Wytężana, gdy skupiamy się na jakimś fakcie Bogumił, odtwórca głównej roli w zezowatym szczęściu munka Nakłanianie do zrobienia czegoś Żołnierz lekkiej jazdy z czasów napoleońskich 9a urlopowe lokum dla liliputów 5a interes z tych niezbyt uczciwych Części odzieży w rozmiarze s Instrukcje przyrządzania poszczególnych potraw zawarte w książce kucharskiej Płaci komorne Ruch zastępujący słowo Nad notecią, miasto w województwie kujawsko pomorskim Pozostaje po zjedzeniu papierówki "Nad Niemnem" jest filmem kameralnym, przepełnionym emocjami. Bez zbędnych elementów mówi o tym, co w życiu ważne. Miłości, odwadze, mądrości, pamięci. Wartym uwagi choćby ze względu na to, że teraz nie robi się już takiego kina. Wszystko na świecie czasowe i przemijające...,a "Nad Niemnem", niczym wehikuł czasu, pozwala uchwycić chociaż na chwilę świat, który nie powróci. Pełen wartości, których dziś brakuje. Historia miłości Justyny Orzelskiej i Janka Bohatyrowicza przedstawiona jest na tle dziejów dwóch szlacheckich rodów: Korczyńskich i Bohatyrowiczów. Czy wyrosłe ponad podziałami uczucie młodych pozwoli pokonać problemy społeczno - ekonomiczne, a także polityczne i historyczne? Na podstawie powieści Elizy Orzeszkowej pod tym samym tytułem. Produkcja: 1986 Premiera: 5 styczeń 1987 Reżyseria: Muzyka: Obsada:Justyna OrzelskaJan BohatyrowiczEmilia Korczyńska, żona BenedyktaBenedykt KorczyńskiMarta Korczyńska, siostra BenedyktaAnzelm Bohatyrowicz, stryj JanaOrzelski, ojciec JustynyZygmunt KorczyńskiTeresa Plińska, dama do towarzystwa Emilii KorczyńskiejDarzecki, szwagier Benedykta KorczyńskiegoWitold Korczyński, syn Emilli i BenedyktaJadwiga DomontównaStarzyńska, matka Jana BohatyrowiczaMarynia KirłowaElżunia Bohatyrowicz, córka FabianaFabian BohatyrowiczAndrzejowa Korczyńska, matka ZygmuntaTeofil RóżycStarzyński, mąż matki Jana BohatyrowiczaKlotylda Korczyńska, żona Zygmuntadziadek Jadwigi Domontówny---mężczyzna w salonie Korczyńskich-Antolka, siostra Jana BohatyrowiczaFranciszek Jaśmont, mąż Elżuni Bohatyrowiczówny-rządca majątku KorczyńskichBolesław Kirło; nie występuje w czołówcei inni IMDb (angielski) Wikipedia (polski)Nad Niemnem (1988) - mini-serial TV 180429(POL) polski, Eliza Orzeszkowa – Nad Niemnem – Bohaterowie Benedykt Korczyński – właściciel Korczyna, mąż pani Emilii, ojciec Witolda i Leonii. Ukończył agronomię na Uniwersytecie Wileńskim, a w 1861 r. objął gospodarstwo w Korczymie. Jest heroicznym obrońcą posiadanej ziemi, której nie chce oddać w ręce rosyjskie. Wysokie podatki nałożone na polskie majątki zmuszają go do ciężkiej pracy, do nieustannej troski o wydajność ziemi. Dwór Korczyński jest zadłużony, Benedykt zaciągnął nowy kredyt, by pospłacać zobowiązania wobec rodziny. Praca jest więc dla niego najwyższą wartością. Codzienne kłopoty uczyniły z niego innego człowieka, porzucił dawne ideały. Nieustannie procesuje się z chłopami o wyrządzone szkody, co jest też powodem częstego konfliktu z synem Witolda, pozytywistą, który zdobytą wiedzą na studiach rolniczych pragnie pomagać chłopom. Jeszcze przed wybuchem powstania styczniowego Korczyńscy utrzymywali bliskie kontakty z Bohatyrowiczami, zaś po jego klęsce zakończyły się przyjazne stosunki. Brat najstarszy Benedykta, Andrzej, zginął w powstaniu, drugi brat Dominik wyjechał do Petersburga i pracuje jako urzędnik. Ich siostra Jadwiga wyszła za arystokratę Darzeckiego. Z żoną Emilią od dłuższego czasu nie może dojść do porozumienia. Jej punkt widzenia na życie i pracę jest zupełnie inny. Nie znajduje w niej oparcia w codziennych kłopotach i zmartwieniach, czuje się samotny i nieszczęśliwy. Emilia Korczyńska – żona Benedykta Korczyńskiego, matka Witolda i Leonii. Szczupła, delikatna kobieta z łagodnym spojrzeniem. Gdy wychodziła za Benedykta podobał jej się bardzo, była w nim zakochana. Teraz, choć żyją pod jednym dachem, są sobie oby, nie potrafią się nawzajem zrozumieć. Czuje się rozczarowana i zawiedziona brakiem zrozumienia ze strony męża, czyni mu ciągłe wyrzuty, że skazał ją na pospolite i nudne życie. Całe dnie przesiaduje w swym salonie, odsuwa od siebie każde zajęcie. Od codziennej monotonii ucieka w świat romansowych książek francuskich. Cieszy ją również towarzystwo, znudzonych życiem jak ona, Teofila Różyca i Kirły, którzy chętnie przebywają w jej salonie. Pani Emilia pozbawiona ruchu jest osobą naprawdę chorą, nieustannie przyjmuje leki. Najczęstszą jej dolegliwością jest migrena. Emilia zażądała od męża wypłaty procentu od części swego posagu. Pieniądze te będzie przeznaczała na wszystkie drobiazgi, bez których nie wyobraża sobie życia. Jednocześnie swą prośbą sprawiła ogromny ból Benedyktowi. Córkę Leonię także wychowywała na pustą salonową lalkę. Witold Korczyński – syn Benedykta i Emilii, 20-letni chłopak, energiczny, studiuje agronomię i ma ambitne plany zmiany stosunków społecznych. Stara się przekonać ojca do pomysłów reformatorskich, co nie jest wcale łatwe. Utrzymuje przyjazne stosunki z mieszkańcami zaścianka, dąży do ponownego pojednania Korczyńskich z Bohatyrowiczami. Neguje sposób życia Zygmunta i Różyca, gorąco popiera zachowanie Justyny i jej małżeństwo z Bohatyrowiczem. Podobnie jak dla Benedykta praca jest dla niego najwyższą wartością. Nie akceptuje sposobu wychowania swej siostry na damę salonową, czego pragnie szczególnie matka. Często konfliktuje się z ojcem. Wypomina Benedyktowi zbytnią uległość względem szwagra Darzeckiego żyjącego ponad stan, a także wyraża swój sprzeciw procesowaniu się z Bohatyrowiczami. Ciepłym uczuciem darzy córkę Kirłów – Marynię, dziewczynę odpowiedzialną i pracowitą, chętnie pomagającą matce w gospodarstwie. Leonia – córka Emilii i Benedykta Korczyńskich. Młodziutka dziewczyna, wychowywana przez matkę na damę salonową. Marzy o podróżach zagranicznych, pięknych i modnych strojach. Marta Korczyńska – stara panna, uboga krewna Benedykta, zajmująca się prowadzeniem domu, wychowywaniem dzieci, dla których była jak matka. Bardzo pracowita, tak naprawdę ona jest jedyną podporą dla Benedykta, prawdziwą i szczerą przyjaciółką, o czym przekonuje ją Korczyński w szczerej rozmowie, gdyż uważała, że jest nikomu niepotrzebna. W młodości kochała Anzelma Bohatyrowicza ze wzajemnością, lecz nie wyszła za niego, ponieważ obawiała się mezaliansu i ciężkiej pracy. Głęboko żałuje, że nie poślubiła Anzelma i gorąco popiera małżeństwo Justyny z Janem. Ta decyzja zmieniła ją, stała się zgorzkniała, smutna, nie dbała o swoje zdrowie. Justyna Orzelska – cioteczna siostrzenica Benedykta, młoda, ładna 20-letnia dziewczyna, mieszka wraz z ojcem w dworze Korczyńskich na zasadzie ubogiej krewnej. Posiada niewielki majątek, którym zarządza Benedykt. Jej matka zmarła, gdy miała czternaście lat. Ojciec Justyny wdał się w romans z jej guwernantką, francuską, w końcu uciekł z nią z domu, zaniedbując rodzinę i roztrwonił majątek. Na prośbę matki, Korczyński zaopiekował się Justyną po jej śmierci. Wziął także pod dach zdziwaczałego Orzelskiego. W wychowanie Justyny chętnie włączyła się także pani Andrzejowa Korczyńska. To w czasie pobytów Justyny w Osowcach między nią a Zygmuntem narodziło się uczucie. Matka nie wyraziła zgody na ślub ukochanego syna z panną bez posagu i pochodzenia. Wysłała Zygmunta za granicę, aby rozwijał talent malarski i ożeniła go z młodziutką i bogatą hrabianką. Justyna boleśnie przeżyła to rozstanie, gdyż szczerze kochała Zygmunta. Gdy później otrzymuje propozycję od niego, by została jego kochanką, stanowczo odrzuca je. Nie zwracała uwagi na adorującego ją Teofila Różyca, nie zgodziła się na małżeństwo z nim. Często czuła się nikomu niepotrzebna, a życie swe uważała za puste i jałowe. Jej przypadkowa znajomość z Janem Bohatyrowiczem, kontakty z pracą w polu całkowicie odmieniają jej dotychczasowe życie, ukazują nowe wartości życia. Odkryła, że wśród ludzi mieszkających w zaścianku czuje się o wiele lepiej niż we dworze. Dlatego bez wahania przyjmuje oświadczyny Jana Bohatyrowicza, odrzucając bogatego Różyca. Jej decyzja spotkała się z uznaniem Witolda, Benedykta i Marty. Ignacy Orzelski – ojciec Justyny, mieszkający wraz z nią we dworze Korczyńskich. Przez liczne romanse i hulanki stracił majątek. Zdziwaczały, podstarzały żył tylko jedynie po to, by grać na skrzypcach i dobrze zjeść. Bolesław Kirło – sąsiad Korczyńskich. Marnuje czas i pieniądze, rzadko bywa w domu, bawi się w okolicznych dworach. Chętnie przebywa u Korczyńskich, w salonie pani Emilii. Nierób, żyje na koszt innych, nie pomaga żonie, prowadzi beztroskie życie. Cały ciężar prowadzenia gospodarstwa i wychowywanie pięciorga dzieci zrzuca na barki żony. Marta i Justyna krytycznie odnoszą się do jego niestosownych żartów, z kolei pani Emilia jest zachwycona jego towarzystwem. Maria Kirłowa – pochodzi z arystokratycznego domu, właścicielka Olszynki, żona Bolesława Kirło, matka pięciorga dzieci. Ciężko pracuje by utrzymać dzieci i męża. Wbrew woli rodziny poślubiła ubogiego i nieodpowiedzialnego człowieka, który zamiast pomagać jej w prowadzeniu gospodarstwa żyje przyjemnościami i towarzyskimi spotkaniami. Dba o dzieci, pomimo wielu kłopotów i ciężkiej pracy nie skarży się na swój los. Kocha męża, jest z nim szczęśliwa. Teofil Różyc – to przykład człowieka zniszczonego przez posiadane bogactwo i próżniaczy tryb życia. Arystokrata, właściciel Wołowszczyzny, kuzyn Marii Kirłowej. Większość swej fortuny stracił podczas zagranicznych wojaży. Takie życie przyniosło mu znużenie i rozczarowanie. By choć na trochę zapomnieć o kłopotach, które sam na siebie sprowadził, ratuje się morfiną. Jego zainteresowanie wzbudza Justyna Orzelska, jednak dziewczyna odrzuca oświadczyny bogatego arystokraty. Darzecki – szwagier Benedykta Korczyńskiego, mąż siostry Jadwigi. Arystokrata, podróżuje wraz z rodziną po świecie, uważa się za człowieka cywilizowanego. Domaga się od Benedykta wypłaty posagu swej żony, który chce przeznaczyć na podróże, na sprowadzenie fortepianu z Paryża. Egoista, podpowiada Korczyńskiemu sprzedaż lasu, gdzie się znajduje mogiła powstańców. Dumny, że posiada większy majątek od innych. Zbytnia usłużność Benedykta wobec Darzeckiego oburza Witolda, wywołuje u niego ogromny gniew. Andrzejowa Korczyńska – 50-letnia kobieta, bratowa Benedykta, wdowa po poległym w powstaniu Andrzeju Korczyńskim, matka Zygmunta, właścicielka Osowiec. Bardzo kochała męża, od czasu jego śmierci nie zdejmowała sukien żałobnych, nie mogła pogodzić się z jego utratą. Przez wszystkie lata popowstaniowe czciła pamięć o nim, szanowała jego idee społeczne, pomimo że ich nie rozumiała. Syna chciała wychować na prawego, wrażliwego człowieka, lecz jej metody wychowawcze przyniosły odwrotny skutek. Wychowywany w cieplarnianych warunkach, rozpieszczony przez matkę wyrósł na egoistę, pustego zarozumialca, którego wszystko nudzi. Sama niechętna do warstw niższych, nie interesująca się problemami ludu wychowała Zygmunta w poczuciu wyższości wobec chłopów. Nie godzi się więc na małżeństwo syna z Justyną, dziewczyną ubogą i bez pochodzenia, sprzeniewierzając się nieświadomie ideałom równości wyznawanym przez ukochanego męża. Cierpi, gdy syn ojca i innych powstańców nazywa szaleńcami i gardzi jego patriotycznymi ideami. Zygmunt Korczyński – syn Andrzejowej Korczyńskiej i poległego powstańca Andrzeja. 30-letni, przystojny mężczyzna, był pierwszą młodzieńczą miłością Justyny. Wychowywany przez matkę, rozpieszczony i otaczany zbytkiem wyrósł na egoistę, który uważa, że świat istnieje tylko po to, by uprzyjemniać mu życie. Większość czasu spędza za granicą, prowadzi próżniaczy tryb życia, Polska i jej sprawy są mu całkowicie obce. Ojca i innych powstańców nazywa szaleńcami, którzy zmarnowali mu życie, za których musi się wstydzić za granicą. Nie chce być spadkobiercą patriotycznych ideałów ojca, gardzi wręcz nimi, nudzą go opowieści matki o ojcu. Nie interesuje się swoim majątkiem w Osowcach, którego jest dziedzicem. Żąda od matki sprzedaży go i wyjazdu za granicę, gdzie mógłby rozwijać talent malarski, na co nie pozwala mu brak ciekawych jego zdaniem krajobrazów nadniemeńskich. To kosmopolita pozbawiony świadomości narodowej, gardzi Polską i jej mieszkańcami. Jest zbyt zadufany w sobie, niezdolny do uczuć. Gdy matka nie wyraża zgody na jego ślub z Justyną, on się nie przeciwstawia, nie liczy się z jej uczuciami. Wyjeżdża za granicę i tam żeni się z młodziutką i bogatą hrabianką, chociaż jej nie kochał. Klotylda szybko mu się znudziła, stał się w stosunku do niej okrutny i niewrażliwy. Próbuje pozornie odnowić romans z Justyną, lecz ona stanowczo go odrzuca. Klotylda Korczyńska – żona Zygmunta Korczyńskiego. Młodziutka, piękna kobieta, hrabianka z pochodzenia, dobrze wychowana, zakochana bez pamięci w mężu. Z natury wesoła, jednak bardzo cierpi, że mąż ponownie jest zainteresowany swoją pierwszą miłością – Justyną. W Osowcach czuje się samotna i nieszczęśliwa, czyni wszelkie starania, aby pozyskać miłość męża. Prawdopodobnie Zygmunt nigdy jej nie kochał, poślubił ją pod wpływem matki i chwilowego kaprysu. Anzelm Bohatyrowicz – stryj Jana, brat Jerzego. Patriota, brał udział w powstaniu styczniowym. Został ranny, utracił zdrowie. W młodości przystojny, odważny, wesoły, teraz stał się melancholikiem, bywało, że całymi dniami nie wychodził z izby. Był zakochany ze wzajemnością w Marcie Korczyńskiej, ale do małżeństwa nie doszło z powodu obaw kobiety o mezalians. Po odtrąceniu pozostał samotny, podobnie jak ona, nie założył własnej rodziny. Wychowywał syna brata – Jana i córkę bratowej z drugiego małżeństwa, Antolkę. Janka uczył patriotyzmu, miłości do pracy i ziemi oraz szacunku dla przeszłości. Opiekował się Mogiłą powstańców i grobem Jana i Cecylii. Cieszył się poważaniem wśród mieszkańców zaścianku. Jest człowiekiem inteligentnym, dużo czytał. Jan Bohatyrowicz – 30-letni mężczyzna, silny i zdrowy. Syn Jerzego, poległego powstańca. Mieszka ze stryjem Anzelmem i przyrodnią siostrą Antolką. Pielęgnuje pamięć o ojcu i przodkach Bohatyrowiczów, wraz z Anzelmem opiekuje się mogiłą powstańczą i grobem Jana i Cecylii. D pracy w pole wychodzi ze śpiewem na ustach, jest dla niego najważniejszą wartością, daje mu radość i zadowolenie, zapewnia byt. Nie ma kompleksu niższości wobec ludzi z wyższych sfer. Współczuje Justynie z powodu jej położenia i zależności od innych. Szczerze ją kocha i oświadcza się jej. Jest pierwszą, wielką miłością jego życia. Wierzy, że będzie z nią szczęśliwy. Opiekuje się chorym stryjem Anzelmem i siostrą Antolką. Teresa Plińska – dawniej guwernantka córki Korczyńskich, obecnie dama do towarzystwa Emilii. Nieszczęśliwa kobieta, czyta romanse, marzy o wielkiej miłości. Jan Bohatyrowicz jest jednym z głównych bohaterów powieści Elizy Orzeszkowej: „Nad Niemnem”. Jest synem Jerzego, powstańca z roku 1863, który poległ w czasie walk narodowowyzwoleńczych. Po jego śmierci siedmioletnim wówczas Jankiem zaopiekował się stryj, Anzelm, który wychował go w poszanowaniu narodowej i rodowej tradycji. Jan jest mężczyzną trzydziestoletnim, silnym, zdrowym, wysokim i przystojnym. Ma jasne, gęste, wypłowiałe włosy, błękitne oczy, bujne i krzaczaste wąsy, a jego cera jest spalona słońcem. Jest uosobieniem siły, wigoru, witalności i zdrowia. Jest doskonałym i wzorowym gospodarzem, nie obawia się wysiłku i kocha ziemię, która zapewnia mu byt. Praca w gospodarstwie sprawia mu prawdziwą przyjemność, odnajduje w niej spełnienie i satysfakcję. Nie jest nią znużony i często śpiewa podczas wykonywania swych obowiązków. Janek jest człowiekiem pogodnym, wrażliwym, zaradnym i uczciwym. W swoim postępowaniu kieruje się szlachetnymi pobudkami, zawsze też stara się być szczerym i rozsądnym. Zna prawdziwą wartość ciężkiej pracy, która daje mu poczucie godności osobistej. Głębokim szacunkiem darzy Anzelma, a w stosunku do innych ludzi jest lojalny i prostoduszny, dzięki czemu cieszy się sympatią otoczenia. Jest również młodzieńcem niezwykle odpowiedzialnym, troskliwym i opiekuńczym. Opiekuje się młodszą siostrą, Antolką, a Justynie Orzelskiej zapewnia poczucie bezpieczeństwa i ofiarowuje jej szczerą przyjaźń, która z czasem przeradza się w głęboką miłość. Jan Bohatyrowicz jest mężczyzną niezwykle prawym, wychowanym w duchu patriotyzmu i głębokiego szacunku dla tradycji i ziemi rodowej. W swoich decyzjach kieruje się głosem serca. Jest bohaterem niezwykle pozytywnym, wzbudzającym sympatię, podziw i godnym ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Nad Niemnem Jan Bohatyrowicz to trzydziestoletni młodzian, zdrowy, silny, przystojny, pełen wigoru i poczucia humoru: „wysoki i tak zgrabny, jakby go matka natura z lubością i wielkim staraniem na łonie swym wyhodowała.” Ma przy tym płową czuprynę, zadziorne wąsiki i błękitne jak Niemen oczy. Wydawać się może uosobieniem piękna. Istotne są również jego walory osobowościowe. Jako mąż Justyny zapewne świetnie sprawdzi się w swojej roli. Jest idealnym towarzyszem rozmów, świetnym słuchaczem, a nawet doradcą. Ponadto pielęgnuje tradycję, krzewi patriotyczne ideały, jest „spadkobiercą” historii rodu – zna legendę o Janie i Cecylii, co dodatkowo go nobilituje. Jako mały chłopiec był świadkiem początków powstania, przygotowań do niego, doskonale pamięta chwilę rozstania z ojcem. Swojego nieżyjącego rodziciela (ofiarę walk powstańczych) otacza czcią należną zmarłym i bohaterom. Często odwiedza Mogiłę i kultywuje pamięć o przodkach. Po śmierci Jerzego pieczę nad wychowaniem Jana przejął stryj Anzelm – brat ojca. W dowód wdzięczności młody Bohatyrowicz okazuje mu szacunek – wielokrotnie całuje go w dłoń. Na jego korzyść przemawia także stosunek do przyrodniej siostry – zajmuje się szesnastoletnią Antolką, przysposabia ją do rozmaitych czynności gospodarskich, by później – gdy już wyjdzie za mąż, mogła być wzorową gospodynią. Jest idealnym gospodarzem. Dba o swoją skromną posiadłość i pieczołowicie wypełnia gospodarskie obowiązki. W dodatku nigdy nie czuje się zmęczony jakimkolwiek wysiłkiem. Praca jest dla niego motywacją do życia i stanowi jego sens: „Wszelako bywa – odpowiedział. – Bywa, że ciężko, bywa, że letko. Po pierwsze to od gruntu zależy, a po wtóre od uzwyczajenia i siły. Do tego pługi teraz insze niż dawniej. Dla mnie mórg zaorać to tak, jak prawie na spacer pójść.” Nic dziwnego, że tak idealny mężczyzna stał się obiektem zainteresowania dwóch kobiet. Zabiegała o niego zwłaszcza panna Domuntówna, ale serce młodziana upodobało sobie inną – Justynę Orzelską. Doszło na tym tle nawet do konfliktu, bo zazdrosna Jadwiśka jakoś nie mogła sobie wyobrazić, że wieloletniego przyjaciela i towarzysza dziecinnych zabaw - Jasieńka – upatrzyła sobie panienka z dworu. Miała pretensje również do niego i w złości, podczas wesela Elżusi, widząc rozmawiającą parę, rzuciła w rozmówców kamieniem. Weselnicy nie szczędzili jej niepochlebnych uwag, ale z opresji wyratował ją Jan, który wykazał się umiejętnością łagodzenia sporów: „Ja nie wiem, kto wymyślił, że panna Domuntówna przez złość na mnie kamień rzuciła, bo to jest nieprawda. Co do rzucenia, ani słowa – rzuciła, ale nie przez jaką, broń Boże, pomstę albo zły zamiar, tylko dla zabawy, aby mnie nastraszyć, a później z mego strachu drwinkować.” Zyskał przez to jeszcze większą sympatię otoczenia, a i w oczach rozsierdzonej Jadwigi „notowania” jego wzrosły. Pogodzili się później i Jan przyobiecał być dozgonnym przyjacielem panny Bohatyrowicz jest postacią jednowymiarową. Uosabia przede wszystkim wszystko, co cenne i wartościowe (także jako reprezentant pokolenia „pozytywistów”), czyli szacunek do pracy, historii, tradycji. Bohater ten nie posiada żadnych wad, przez co wymyka się szablonowi „zwyczajnego człowieka” i jest poniekąd nierzeczywisty, zbyt odległy inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

stryj jana bohatyrowicza z nad niemnem